Metal Gear Solid 5: The Phantom Pain recensie

Het is 1984. Drie Spetsnaz-commandanten houden een geheime bijeenkomst op een afgelegen Afghaanse militaire basis. Het is 13.00 uur en de zon schijnt. Ik rijd met mijn trouwe paard over een onbewaakte onderhoudsweg en blijf uit het zicht tot ik net buiten de basis ben. Nadat ik door een afvoertunnel ben gekropen, kom ik naast het ontmoetingspunt uit. Drie schoten van een verdoofd pistool brachten mijn doelen in slaap, maar ze zijn te waardevol om te doden. In plaats daarvan bevestig ik een Fulton-ballon aan elke soldaat en stuur ze de lucht in, klaar om opgehaald te worden door mijn ondersteuningsteam. Ik kruip weer naar buiten en rij per paard de zonsondergang tegemoet, onopgemerkt. Missie geslaagd.

The Phantom Pain is een verbluffend voorbeeld van hoe het geven van een volledig open wereld aan spelers talloze manieren kan creëren om een ​​enkel doel te bereiken. De stealth-serie van Hideo Kojima is misschien begonnen met lineaire, verhaalgedreven avonturen, maar Metal Gear Solid 5 laat bijna alles over aan de keuze van de speler. De volgorde waarin je elke missie aanpakt, de uitrusting en wapens in je uitrusting, de AI-gestuurde vrienden die je meeneemt u, en op welk tijdstip van de dag u uw zet doet, kan allemaal ter plekke worden gewijzigd, wat vaak resulteert in totaal verschillende ervaringen tijd. De routes van vijandelijke patrouilles veranderen ook afhankelijk van het tijdstip van de dag.

Het is 1984. Drie Spetsnaz-commandanten houden een geheime bijeenkomst op een afgelegen Afghaanse militaire basis. Het is 3 uur 's nachts en wolken blokkeren de volle maan. Ik ben net met mijn sluipschutter metgezel de bergen boven de basis binnengevallen. Ze ziet snel de patrouilles, beveiligingscamera's en mijn doelen. We elimineren met geweren die tot zwijgen zijn gebracht en exfiltreren vervolgens te voet. Missie geslaagd.

Spelers worden actief aangemoedigd om hun strategieën door elkaar te halen, aangezien vijanden zich snel aanpassen aan jouw methoden. Helmen worden aan soldaten verstrekt als je te veel vertrouwt op sluipschuttersgeweren en headshots. Vijanden krijgen geleidelijk schilden, kogelvrije vesten en oproeruitrusting als je alleen wapens van dichtbij gebruikt. Steel vijandelijke bronnen zonder gedetecteerd te worden en bewakingscamera's zullen verschijnen op buitenposten en militaire bases. Val alleen 's nachts aan en soldaten zullen binnenkort worden uitgerust met een nachtkijker. De voortdurende aanpassing van de slechteriken betekent dat je constant twijfelt welke tegenstand je tegenkomt bij elke nieuwe missie.

Met twee enorme open gebieden is er enorm veel ruimte voor verkenning, zelfs als er veel lege ruimte is tussen de bevolkte gebieden. De Fox-engine van de game werkt prachtig op pc, met verbluffende trekafstanden en ongelooflijke objectdetails; Het sluipende pak van hoofdrolspeler Big Boss kreukt overtuigend als hij rent, wordt nat als het regent en wordt geleidelijk viezer en bloediger naarmate je tijd in het veld doorbrengt zonder naar huis te gaan om te douchen. De aandacht voor detail is gewoonweg verbluffend.

Het is 1984. Drie Spetsnaz-commandanten houden een geheime bijeenkomst op een afgelegen Afghaanse militaire basis. Het is 6 uur 's ochtends en de zon staat op het punt om op te komen, maar de buitenpost staat al vol gepantserde auto's. Ik heb besloten tegen de subtiele aanpak te gaan en mijn helikopterpiloot te bevelen om boven de basis te blijven, terwijl ik de doelen hieronder markeer. Vijf seconden later regent een luchtbombardement en blaast het ontmoetingspunt in stukken terwijl mijn helikopter uit de hete zone vliegt. Missie geslaagd.

Het helpt dat het besturingssysteem subliem is, of je nu op een gamepad speelt of met een muis en toetsenbord. Big Boss kan sprinten, klimmen, kruipen, om hoeken gluren en aan richels hangen in een poging onopgemerkt te blijven, maar je wordt ook geholpen door een paar seconden slow motion als een bewaker je ziet. Dit kleine Reflex-modusvenster geeft je net genoeg tijd om een ​​headshot te scoren of een snelle stootcombo te landen en een volledige waarschuwing te voorkomen. In het begin moet je vertrouwen op gevechten van dichtbij, maar je verzamelt al snel een enorm arsenaal aan gadgets en wapens die allemaal nieuwe gameplay-mogelijkheden creëren.

De niet-dodelijke benadering is echter veel logischer, omdat je afhankelijk bent van gevangengenomen vijandelijke soldaten om je thuisbasis op te bouwen en nieuwe ontwikkelingsopties te ontgrendelen. Het is hilarisch om een ​​Fulton-ballon (die de lucht in zweeft om door een vrachtvliegtuig te worden opgehaald) aan een nietsvermoedende vijand (en nog meer voor een schaap of gepantserde auto), maar het wordt een essentiële manier om de vaardigheden van Big Boss te verbeteren en inventaris. Je kunt je thuisbasis uitbreiden door extra platforms en dekken toe te voegen om ruimte te maken voor meer soldaten, en deze te beschermen met beveiligingscamera's, elektrische hekken en lokvogels, die essentieel zijn om je geplunderde grondstoffen en arbeiders te beschermen tegen andere spelers in multiplayer modus. De multiplayer-component is een briljante toevoeging, met de mogelijkheid om de bases van andere spelers binnen te vallen in een poging middelen te stelen, maar als je dat doet, ben je een doelwit voor later vergelding. Het is ook volledig optioneel, dus u kunt desgewenst de offline modus gebruiken.

Natuurlijk kunnen fans van de serie als Metal Gear Solid-game een zeer ingewikkeld verhaal verwachten vol intriges, dubbele kruising en meer dan levensgrote personages. De plot betreedt snel spoiler-territorium, dus het is moeilijk om in details te treden, maar het is verrassend dat tussenfilmpjes en lange gesprekken nu op de achtergrond staan ​​in vergelijking met eerdere titels. Kiefer Sutherland is ingeschakeld om Big Boss te vertolken, ter vervanging van serieveteraan David Hayter, maar veel van zijn optreden is verborgen in optionele cassette-briefings die kunnen worden afgespeeld terwijl u andere doet dingen.

De openingsuren zullen verwarrend zijn voor iedereen die niet bekend is met de serie, maar de proloog is bedoeld om zelfs de meest fervente Metal Gear-fans te desoriënteren - zelfs degenen die een zelfstandige proloog speelden. Getroffen gebieden. Nadat hij ontwaakt uit een coma van negen jaar en nu een arm mist, moet Big Boss ontsnappen aan een ziekenhuis dat wordt overvallen door een vijandige militaire macht. Geholpen door een mysterieuze 'Ismaël' en achtervolgd door een man in brand, is de situatie niets zo verwarrend. De plot komt snel tot rust als je eenmaal terug bent op Mother Base, je offshore olieplatform dat fungeert als een verzamelplaats tussen missies, maar al snel inconsistent wordt.

Metal Gear-fans die hopen dat de Phantom Pain netjes zou oplossen wat er is gebeurd tussen de gebeurtenissen in Peace Walker en de originele MSX2-titel, zullen ernstig teleurgesteld zijn. Na een grotendeels samenhangend hoofdstuk een, voelt hoofdstuk twee grotendeels onvoltooid aan, omdat je missies opnieuw moet doen op moeilijkere problemen terwijl de plotontwikkeling met schijnbaar willekeurige tussenpozen plaatsvindt. Het tweede hoofdstuk is veel korter dan het eerste en eindigt maar al te abrupt. Het is algemeen bekend dat Hideo Kojima en uitgever Konami in het openbaar uit elkaar zijn gegaan, wat meteen vragen oproept over of de regisseur zijn visie voor het spel mocht afmaken, of dat hij moest bezuinigen om het uit te brengen tijd. Net als de plot van de game, zijn er veel onbeantwoorde vragen die fans nog lang zullen gissen.

Ondanks dit alles is de Phantom Pain een absoluut genot om te spelen. Door de illusie van een open wereld te creëren, ondanks dat elke missie enigszins op zichzelf staat, en door spelers de keuze te geven van hoe elke ontmoeting moet worden benaderd, het voelt meer als een echte stealth-actiegame dan welke andere Metal Gear-titel dan ook het. Of je nu bekend bent met de serie of niet, het is een absolute must om te spelen.