Wolfenstein: The New Order review

De Wolfenstein-games hebben altijd snel en los gespeeld met geschiedenis, maar The New Order brengt de serie tot een logische conclusie: wat als de nazi's de Tweede Wereldoorlog hadden gewonnen? Na een explosief openingsniveau in 1945, eindigt hoofdrolspeler BJ Blazcowicz met een traumatische hoofdletsel in een Pools gesticht, omdat de nazi's geavanceerde technologie en robotica gebruiken om de wereld. Ontwaken uit een vegetatieve toestand, 16 jaar later, keert Blazcowicz terug naar een wereld waar machines gemaakt door de sadistische generaal Wilhelm "Deathshead" Strasse helpt de As de wereld te regeren met een ijzeren vuist - maar dat zal een eenmansleger niet stoppen met een serieus rundvlees met de nazi krachten.

Zowel een voortzetting als een herstart van de serie, The New Order laat de paranormale elementen van eerdere games achterwege en richt zich op een retro-futuristische alternatieve realiteit uit 1960. Dit heeft ontwikkelaar MachineGames de flexibiliteit gegeven om, deels, veel unieke locaties te creëren geïnspireerd door alternatieve geschiedenisfictie, films en sci-fi, evenals terugkerende thema's uit de Wolfenstein tijdlijn. Met veel ruimte voor afwisseling, verwacht een door de nazi's getransformeerd Londen te zien, in een nucleaire onderzeeër van de as en zelfs een nazi-maanbasis.

Je had niet verwacht dat een door de nazi's bestuurde 1960 zonneschijn en rozen zou zijn, toch?

BJ is echter geen eenmansleger, die steun krijgt van een vrij typische selectie verzetsstrijders, waaronder een bekende gezicht uit de vorige games, een hervormde ex-nazi en een grofgebekte Schotse soldaat die net zo goed een 18-rated Soap van Call of Plicht. Zijn accent is niet bepaald sterk, maar op de een of andere manier verdient hij ondertitels. Het meest twijfelachtige personage en zelfs het meest controversiële plotpunt is de wijze oude man die onthult waar de geavanceerde oorlogsmachine van Deathshead vandaan kwam; oude technologie verborgen voor de wereld door een kleine groep gelovigen. Gezien het onderwerp is het bestendigen van joods-maçonnieke complottheorieën met een stereotiep karakter als deze op zijn best twijfelachtig.

De belangrijkste nazi-antagonisten zijn allemaal angstaanjagende creaties, vaak bijna psychotisch en op geen enkele manier sympathiek tegenover het donkerste hoofdstuk in de geschiedenis van Duitsland, maar worden af ​​en toe gespeeld om te lachen tot ziek effect. Nooit helemaal zeker of je moet mikken op zwarte humor, kitsch of ronduit gruwelijk, The New Order heeft een enorm veranderende toon die soms echt verontrustend kan zijn. Eerdere games in de serie waren duister, maar de combinatie van beelden van de volgende generatie, een BBFC 18-rating en een onwankelbare tussenfilmpje maken dat dit absoluut geen spel is voor bangeriken. Deze momenten zijn zeldzaam, gelukkig, waardoor spelers zich kunnen concentreren op de actie.

Wat is erger dan een boze hond? Een boze robo-nazi-hond, dat is wat

Hoewel er altijd een keuze is tussen stealth of een frontale aanval, is er zelden genoeg munitie om een ​​razendsnelle aanpak te ondersteunen. Zelfs op de standaard moeilijkheidsgraad waren we constant aan het worstelen om ons arsenaal bijgevuld te houden. Dit komt deels doordat je handmatig wapens, munitie en bepantsering moet oppakken in plaats van er gewoon overheen te lopen, en want vijandelijke wapens worden nooit volledig geladen laten vallen - zelfs niet als je de sluipende optie kiest en ze neerhaalt voordat ze kunnen vuren een schot. Je kunt bijna elk wapen in het spel dubbel gebruiken, maar als je dit doet, worden je munitiereserves sneller opgeslokt dan je kunt knipperen.

Dit betekent vaak terugvallen op het tot zwijgen gebrachte pistool ten gunste van de meer exotische toevoegingen aan het arsenaal van BJ. Pas in het laatste derde deel van het spel heb je genoeg reserves om de raketlancering van het aanvalsgeweer te gaan gebruiken alternatieve vuurmodus, granaatscherven schietend jachtgeweer dat gangen vrijmaakt met dodelijke efficiëntie, en laser in Moonraker-stijl geweer.

Het geweld is absoluut onwankelbaar, waardoor sommige tussenfilmpjes ongemakkelijk zijn om naar te kijken

Toegang tot betere wapens valt samen met de komst van zware soldaten, gepantserde robots en kolossale supersoldaten die korte metten kunnen maken met je gezondheidsbalk, die in de traditionele Wolfenstein-stijl moet worden aangevuld met medikits en weggevangen voedsel in plaats van automatisch regenererend. Dit maakt het nieuwe dekkingsysteem cruciaal om grotere vuurgevechten te overleven, vooral wanneer je je krachtigste wapens hebt opgebruikt en op zwakkere wapens moet vertrouwen om de klus te klaren.

Gelukkig wordt de plasmasnijder waarmee je door kettingen en kippengaashekken in de openingslagen kunt snijden brutaal overweldigd in de laatste niveaus; het vuurt geconcentreerde uitbarstingen van energie af die sterk genoeg zijn om zwakkere vijanden te verdampen en ernstige schade toe te brengen aan de zware soldaten die je eerder problemen bezorgden.

Spelers worden aangemoedigd om verschillende wapens en tactieken uit te proberen door het perks-systeem, dat bonussen beloont zoals snellere herlaadsnelheden, stille beweging en grotere munitiereserves voor optionele voltooiing doelstellingen. Sommige komen vanzelf, afhankelijk van je speelstijl, maar andere voelen als een beetje sleur.

Dit is geen aardige man.

Er is geen multiplayer-modus, maar MachineGames heeft ervoor gezorgd dat het veel replay-waarde toevoegt. Een morele keuze die aan het begin van het spel wordt gemaakt, zal veranderen welke routes beschikbaar zijn voor elke missie en met honderden verzamelobjecten om te vinden er is een goede reden om een ​​tweede keer te spelen - vooral om de alternatieve Duitse versies van muziekklassiekers uit de jaren '60 te vinden, zoals 'House of the Opkomende zon". Met ongeveer tien uur op de standaard moeilijkheidsgraad, is The New Order verfrissend lang in vergelijking met de flash-in-the-pan-campagnes die we gewend zijn van de Call of Duty-serie.

De alternatieve realiteitsinstelling voegt een welkome verademing toe aan de Wolfenstein-serie, die moeite had om relevant te blijven in een markt die verzadigd was met moderne oorlogsschutters. Door de actie slechts een klein beetje naar de toekomst te verplaatsen, blijft de game geworteld in de serie, maar breidt de gameplay, vuurgevechten en verhaallijn genoeg uit om iedereen te vermaken die de wereldoorlog beu is 2.