LA Noire recensie (Xbox 360, PS3)

L.A. Noire komt van hetzelfde bedrijf als de fenomenaal succesvolle Grand Theft Auto (GTA) -serie. Het gebruikt dezelfde game-engine als de vorige GTA om een ​​uitgestrekte stedelijke omgeving te creëren. Verder houdt het zich bezig met soortgelijke thema's als GTA, waarbij misdaad de kern van zijn verhaal vormt. Maar ondanks al deze overeenkomsten is L.A. Noire een heel, heel ander soort spel.

De aanwijzing zit in de naam, met al je noir-genre-nietjes hier aanwezig

L.A. Noire speelt zich af in het naoorlogse Los Angeles van de jaren 40 en plaatst je in de schoenen van de aanstormende LAPD-officier Cole Phelps. Phelps was een oorlogsheld, hoewel hij er niet graag over praat, en nadat de gevechten waren geëindigd, sloot hij zich aan bij de politie, waar je zijn snelle opkomst door de gelederen volgt. Zoals de titel suggereert, is dit pure film noir gedestilleerd tot videogamevorm. Maar films als The Maltese Falcon, Touch of Evil en L.A. Confidential zijn hier niet de enige invloed; daarnaast is er een grote portie moderne tv-conventies.

Hier is Phelps, links. De gezichten zien er in beweging aanzienlijk beter uit dan in foto's

De personages, dialoog en plotstructuur doen allemaal meteen denken aan een HBO-tv-serie. Misschien herken je Phelps, zoals hij wordt gespeeld door Aaron Stanton - Ken Cosgrove in Mad Men. Afgezien daarvan is de dichte en pittige dialoog zeker realistisch en korrelig genoeg om het nu gerespecteerde Amerikaanse kabelkanaal door te geven.

Qua structuur is de game onderverdeeld in 21 gevallen, waarvan de meeste ongeveer gelijk staan ​​aan de speelwaarde van een tv-aflevering. Net als bij de meeste tv-series staan ​​de vroege afleveringen grotendeels op zichzelf, maar halverwege het spel verschijnt een duidelijke plot die de cases met elkaar verbindt.